Hayatımda ilk defa bir kitap çevirdim

Greta Thunberg’den ilhamla yazılmış, doğayı, dünyayı kurtarma hikâyesi.

Greta, “Küçücük bir çocuğum, ben neyi değiştirebilirim ki!” demeden, her gün okul çıkışı, hükümet binasının önüne gidip, ‘skolstrejk för klimatet’ (iklim krizi için okul grevi) yazan bir pankart açtı.

Amacı, yokmuş gibi davranılan koca bir file dikkat çekmekti: İklim krizine.

Madem büyükler susuyordu, dünyayı devralacak olan çocukların harekete geçmesinin zamanıydı.

Kitapta, insanların doğayı katletmesi ve yerine dünyayı nefessiz bırakan, iklimleri bozan, ısıyı artıran gazlar saçan fabrikalar ve araçlar inşa etmesinin sonucunda evsiz kalan hayvanlar, Greta’dan yardım istiyorlar.

Fakat küçücük bir kız çocuğu, bu dev makinelere ve haldır huldur ağaçları kesip, hayvanları yuvasından eden dev adamlara karşı ne yapabilir ki?

Greta’nın yaptığını yapabilir.

Sesini çıkarmaya başlayıp, diğerlerini de bu sese davet edebilir.

Tıpkı doğadaki kuşlar gibi, sen ses verirsen, elbet senin sesine kulak veren, zaten kendisi de bu sesi çıkarmak isteyen başka insanlar bulacaksındır.

Ses olur sana bir koro, koro olur bir alarm, alarm olur koca bir değişim.

Tarih de defalarca böyle değişmedi mi?

Burada zor olan, bu kriz bir ülkeyi, bir kültürü değil, gezegenin tamamını ilgilendiriyor.

Biz kendi mahallemizdeki çöpleri bile organize edemezken, dünyada büyük davranış ve tüketim değişimleri umudundan söz ediyoruz.

Greta ses çıkarmasaydı, bas bas bağıran başka profesörler, aktivistler, bilim insanları bu dikkati alamayacaklardı belki.

Bir kız çocuğunun, her cuma okul çıkışı, bir binanın önünde durması, bütün dünyanın şaştığı, baktığı, merak ettiği, dinlediği ve birçoklarının katıldığı bir dalgaya dönüştü.

Dalgaya dönüşmesi bize yetmiyor yalnız.

Çocuklara bırakacağımız dünyada fabrikaların, egzozun dumanı tüterken, nefes alacakları ormanlar, bizim gibi büyüleyici bulacakları dünya harikası canlılar, bitkiler ve meyveler olmayacak.